Psychoterapia Psychodynamiczna
Klasyczne podejście psychodynamiczne jest stanowiskiem teoretyczno-terapeutycznym, opierającym się na następujących założeniach:
- Rozumienie życia psychicznego wymaga refleksji nad jego nieświadomością. Psychoterapeuci psychodynamiczni przyjmują arbitralnie tezę, zgodnie z którą konceptualizacja (rozumienie) zdrowia i patologii człowieka wymaga refleksji na temat nieświadomych procesów psychicznych.
- Nie jest możliwe określenie ideału, wzorca psychoterapii ? wybór strategii terapeutycznej jest określony przez diagnozę psychodynamiczną (zasada maksymalnej indywidualizacji procesu terapeutycznego).
- Diagnoza psychodynamiczna jest ciągła, ma charakter heurystyczny ? jest formowana wspólnie z pacjentem, przez cały okres procesu terapeutycznego. Ma charakter strukturalny; zrozumienie intrapsychicznej strukturalnej charakterystyki osobowości pacjenta w połączeniu z kryteriami wywodzącymi się z diagonozy opisowej znacząco wpływają na precyzję diagnozowania.
- Objaw jest fenomenem wieloprzyczynowym; może wynikać z intrapsychicznych konfliktów, deficytów rozwojowych i defektów organicznych.
- Terapeuci psychodynamiczni arbitralnie rozstrzygają o przyjęciu, zarówno w rozumieniu procesu terapeutycznego jak i dla rozumienia uczestników tego procesu, podwójnego porządku poznania: realnego i symbolicznego. W wyniku tego rozstrzygnięcia psychoterapia psychodynamiczna asymiluje psychoanalityczne pojęcia oporu, przeniesienia, przeciwprzeniesienia, w ich klasycznym rozumieniu.
- Psychoterapia psychodynamiczna jest systemem otwartym i dynamicznym, ciągle syntetyzując pojawiające się nowe osiągnięcia psychoanalizy i psychiatrii.
Dla kogo ta terapia jest polecana, w jakich problemach jest skuteczna?
Podejście psychodynamiczne w psychoterapii daje możliwość objęcia jej procedurami praktycznie pełną populację pacjentów, aczkolwiek jest szczególnie efektywna w tych zaburzeniach, do których likwidacji nieodzowna jest zmiana w zakresie wewnętrznych, nieświadomych obrazów obiektów i intrapsychicznych relacji. Jej skuteczność jest znacznie mniejsza, gdy konieczna jest zmiana nawyków behawioralnych pacjenta.
W moim przekonaniu, podejście psychodynamiczne daje psychoterapeucie największy zakres wsparcia w porównaniu z innymi kierunkami psychoterapeutycznymi, w całym spektrum zjawisk procesu psychoterapeutycznego, gdyż:
- w języku jednej teorii - psychoanalitycznej - opisuje zarówno strukturę zaburzeń życia psychicznego jak i jej przełożenie na relację terapeutyczną
- pozwala na dokonanie precyzyjnej diagnozy w relacji terapeutycznej (indywidualnej lub grupowej)
- określa sposoby integracji doświadczenia z rozumieniem w dialogu terapeutycznym (warunek zmiany w rozumieniu psychodynamicznym)
- ma szeroki zakres zastosowania, określa ramy psychoterapii w zależności od diagnozy psychopatologii i warunków, w jakich terapia się odbywa
- pozwala na osiąganie trwałych efektów, tzn. utrzymujących się powyżej 3 lat od zakończenia procesu terapeutycznego.
Źródło: http://www.kcp.krakow.pl
|
